WZW typu B

Jakie są oznaki i objawy WZW typu B? 

WZW B może przebiegać bezobjawowo albo pod postacią ostrego krótkotrwałego zakażenia, podczas którego występują następujące objawy:

• żółtaczka (zażółcenie skóry lub białek oczu),
• ciemna barwa moczu,
• zmęczenie,
• brak apetytu,
• uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej,
• nudności,
• wymioty,
• gorączka.

Jakie są powikłania WZW typu B? 

U niektórych osób może dojść do zakażenia przewlekłego lub długotrwałego. Im młodszy wiek osoby w momencie zakażenia, tym większe prawdopodobieństwo rozwoju przewlekłego WZW typu B. Przykładowo nawet u 90% niemowląt zakażonych wirusem może dojść do rozwoju przewlekłego zakażenia. Dla porównania u osób dorosłych dotyczy to mniej niż 5% zakażonych.

Osoby z przewlekłym zakażeniem są narażone na wyższe ryzyko wystąpienia większej liczby powikłań, w tym marskości wątroby (bliznowacenie wątroby) i raka wątroby (rak wątrobowokomórkowy).

Jak rozprzestrzenia się WZW typu B? 

WZW typu B rozprzestrzenia się przez kontakt z płynami ustrojowymi osoby zakażonej, takimi jak krew, lub podczas kontaktów seksualnych. W krajach Unii Europejskiej/Europejskiego Obszaru Gospodarczego najczęstszą drogą przenoszenia wirusa jest przenoszenie drogą płciową.

Rzadziej dochodzi do przenoszenia wirusa w placówkach służby zdrowia z powodu nieodpowiedniej sterylizacji sprzętu medycznego lub ponownego użycia strzykawek i igieł. Do przenoszenia zakażenia wskutek transfuzji krwi lub produktów krwiopochodnych dochodzi obecnie w Europie rzadko. Jest to efektem skutecznych programów bezpieczeństwa krwi.

Do transmisji wirusa może dojść także podczas porodu. W Europie jest to zjawisko rzadkie. Wynika to z programów badań w czasie ciąży (badania prenatalne) oraz szczepień po urodzeniu, gdy u matki wynik testu na obecność wirusa jest pozytywny. Natomiast transmisja wirusa podczas ciąży i porodu (zakażenie wertykalne) pozostaje jedną z najczęstszych dróg transmisji na świecie.

Niekiedy do zakażenia wirusem może dojść również przez wspólne korzystanie z przedmiotów, które miały kontakt z zakażonymi płynami ustrojowymi. Przedmioty, które mogą naruszyć skórę lub błony śluzowe, takie jak maszynki do golenia i szczoteczki do zębów, mogą przyczynić się do narażenie się na kontakt z krwią osoby zakażonej. 

Kto jest narażony na WZW typu B?

WZW typu B może wystąpić u każdego, jednak następujące grupy są bardziej narażone na ryzyko zakażenia:

• osoby mające kontakty seksualne z osobami zakażonymi WZW typu B,
• osoby, które wstrzykują sobie narkotyki lub dzielą się igłami, strzykawkami i innymi rodzajami sprzętu służącego do zażywania narkotyków,
• niemowlęta urodzone przez matki zakażone WZW typu B,
• osoby, które mieszkają z osobą zakażoną WZW typu B,
• określone grupy pacjentów, np. osoby z cukrzycą lub osoby poddawane dializie, 
• pracownicy służby zdrowia narażeni na kontakt z krwią.

Jak zapobiegać zakażeniu WZW typu B? 

Najskuteczniejszą formą zapobiegania WZW typu B jest szczepienie ochronne. Bezpieczne i skuteczne szczepionki zapewniają wysoki poziom ochrony – większość krajów w Europie wprowadziła programy powszechnych szczepień dzieci przeciwko WZW typu B.

Zakażeniu można również zapobiec poprzez:

• praktykowanie bezpiecznego wstrzykiwania narkotyków,
• bezpieczniejsze praktyki seksualne,
• kompleksowe strategie bezpieczeństwa krwi,
• rzetelną kontrolę zakażeń w placówkach opieki zdrowotnej.

Jak leczy się WZW typu B? 

Większość pacjentów nie jest objęta konkretnym leczeniem przeciwwirusowym w przypadku ostrego WZW typu B i korzysta z leczenia objawowego.

Przewlekłe zakażenie wirusem WZW typu B można leczyć dedykowanymi lekami przeciwwirusowymi. Leczenie nie powoduje trwałego wyleczenia osoby z zakażenia, ale może spowolnić lub zatrzymać postęp marskości wątroby, zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia raka wątroby i wydłużyć czas życia osoby zakażonej